کشمش به‌صورت تصادفی، سال‌ها پیش از میلاد مسیح کشف شد. مردم انگور می‌خوردند، اما نمی‌دانستند که با خشک کردن آن، محصولی مفید و خوشمزه به دست می‌آید. مورخان معتقدند که فنیقی‌ها و ارمنی‌ها اولین اقوامی بودند که کشمش تولید کردند. فنیقی‌ها تاکستان‌هایی در اسپانیا و یونان ایجاد کردند که برای پرورش کشمش مناسب بودند و ارمنی‌ها تاکستان‌های خود را در ایران، ترکیه و عراق بنا کردند. یونانی‌ها و رومی‌ها تقاضای زیادی برای کشمش داشتند و پس از آن، کشورهای دیگر نیز شروع به استفاده از کشمش کردند.
معمولاً کشاورزان ابتدا انگورها را دو بار شست‌وشو می‌دهند. سپس انگورها را در سایه خشک کرده و با روغن گیاهی پوشش می‌دهند تا رطوبت خود را به‌سرعت از دست ندهند و به هم نچسبند. بعد از آن، ساقه‌ها جدا شده و دانه‌ها تمیز می‌شوند. در نهایت، کشمش‌ها با لیزر پوشش داده می‌شوند.
100 گرم کشمش حدود 300 کالری دارد و تقریباً شامل 75٪ کربوهیدرات، 5.3٪ فیبر، 2.8٪ پروتئین، 0-4٪ چربی و مقدار زیادی پتاسیم است.
اندازه: 280 تا 360 دانه در هر 100 گرم
توضیحات: کشمش طلایی از انگورهای بدون دانه گونه Vitis Vinifera تهیه می‌شود. مشتریان این کشمش را با نام‌های کشمش قهوه‌ای تیره یا تامپسون بدون دانه نیز می‌شناسند.
به دلیل سطح بالای قند طبیعی، طعمی بسیار شیرین دارند و جایگزین مناسبی برای شکر سفید هستند.
کشمش طلایی بالاترین سطح دی‌اکسید گوگرد (SO2) را دارد، با استاندارد 2500 تا 3000 ppm.
اندازه: 100 تا 130 دانه در هر 100 گرم
توضیحات: کشمش سیاه یک میان‌وعده کم‌کالری عالی است. دو قاشق غذاخوری کشمش سیاه معادل یک واحد میوه است. کشمش سیاه با خشک کردن انگورها زیر نور خورشید تهیه می‌شود که باعث رنگ تیره آن می‌شود.
اندازه: 300 تا 380 دانه در هر 100 گرم
کشمش سلطانی قهوه‌ای از انگورهای بدون دانه گونه Vitis Vinifera تهیه می‌شود. مشتریان این کشمش را با نام‌های کشمش قهوه‌ای تیره یا تامپسون بدون دانه نیز می‌شناسند.
سطح استاندارد دی‌اکسید گوگرد (SO2) برای کشمش قهوه‌ای تیره صفر است.
اندازه: 240 تا 320 دانه در هر 100 گرم
سطح رطوبت کشمش سبز بلند کمتر از 15٪ است.
سطح استاندارد دی‌اکسید گوگرد (SO2) برای کشمش سبز بلند کمتر از 300 ppm است.
